Kazimierz Antonowicz był wybitnym polskim fizykiem. Przed wojną, jako student na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie, asystował w katedrze fizyki teoretycznej kierowanej przez prof. Szczeniowskiego. W roku 1950 uzyskał, pod kierunkiem prof. Jabłońskiego, magisterium z fizyki na Uniwersytecie UMK w Toruniu. W roku 1953 Kazimierz Antonowicz, również po kierunkiem prof. Jabłońskiego, obronił na UMK pracę doktorską pt. „Przyrząd do całkowania równania Schrödingera”. Osiągniecie to było wysoko ocenione i jeszcze po latach cytowane przez specjalistów (np. w książce I. Białynickiego-Biruli i innych „Teoria kwantów”, PWN 1981). W 1958 roku Kazimierz Antonowicz uzyskał stopień docenta, a na początku lat sześćdziesiątych spędził 2 lata na stażu naukowym w Carbon Research Laboratory na Uniwersytecie Buffalo w USA. Tam zajmował się właściwościami fizycznymi różnych postaci węgla. W roku 1966 został profesorem nadzwyczajnym nauk fizycznych, a w roku 1978 – profesorem zwyczajnym. W latach siedemdziesiątych prof. Antonowicz zaobserwował w próbkach węgla bezpostaciowego zjawisko przypominające nadprzewodnictwo. Wyniki wzbudziły duże zainteresowanie i zostały opublikowane w prestiżowym czasopiśmie Nature w 1974 roku.

Zapraszamy na pasjonujący referat o tym znakomitym naukowcu – jego wnuk Jerzy Antonowicz również jest fizykiem i jako pracownik naszego wydziału od lat aktywnie zajmuje się fizyką ciała stałego.

O prelegencie

Prof. dr hab. Józef Szudy (ur. 1939) – profesor nauk fizycznych, specjalizujący się zagadnieniach fizyki atomowo-molekularnej, optyki i fizyki zderzeń. Wspólnie z fizykiem kanadyjskim Wiliamem Baylisem opracował jednolitą teorię ciśnieniowego rozszerzenia linii widmowych. Były wykładowca i dziekan Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UMK w Toruniu. Od 2004 roku członek korespondent Polskiej Akademii Nauk. Aktywny członek Polskiego Towarzystwa Fizycznego, znany ze swoich zainteresowań historią fizyki w Polsce.